"จิยอบ" - ไมยราบ

ครั้งหนึ่งตอนไปเที่ยวเชียงดาว
ขณะไปแวะกินข้าวที่ร้านอาหารริมทาง
ระหว่างรออาหารที่สั่ง ก็ไปเดินเล่นที่สนามหญ้าข้างร้าน
แถบนั้นเป็นเส้น by pass ไม่ค่อยมีสิ่งก่อสร้างเท่าไหร่
ตรงข้ามฟากถนนนั้นเป็นป่ารก ต้นไม้ขึ้นหนาแน่น
และตอนไปเดินเล่นถ่ายรูปก็ไปเจอต้นไมยราบ แต่ด้วยความเป็นคนเมืองในสายเลือด
ก็พูดออกมาดังๆว่า "เฮ้ยนี่มันต้นจิยอบนี่หว่า"
คำนี้มาจากอาการของต้นไม้นี้ที่เมื่อเอามือไปแหย่แล้ว ใบมันจะหุบทิ้งไว้ซักพักถึงจะกลับเป็นเหมือนเดิม
จิ = แตะ (กริยา)
ยอบ = หุบ, ย่อ, หด (กริยา)

ไมยราบ (อ่านว่า "ไม-ยะ-ราบ") ชื่อวิทยาศาสตร์: Mimosa pudica เป็นพืชล้มลุก ต้นสีน้ำตาลแดง แผ่ไปตามพื้น ชูยอดขึ้นข้างบน ต้นมีหนามขนาดสั้น ใบประกอบ ดอกเป็นช่อกลมสีชมพู ก้านดอกยาว ฝีกยาวเรียว แบนน มีขนเหนียวติดมือ เมล็ดสีน้ำตาลอ่อน

ในทางสมุนไพร ไมยราบมีรสจืดเฝื่อน มีฤทธิ์ขับปัสสาวะ ระดูขาว แก้ไตพิการ ต้นแห้งต้มกับน้ำกินแก้อ่อนเพลีย ตานขโมย โรคกระเพาะอาหาร ใช้ทาแก้ผื่นคันและหัด ใบสดตำผสมกับเกลือและพิมเสน ใช้พอกแผลพุพอง รากแห้ง ต้มน้ำแก้ปวดประจำเดือน ปวดศีรษะ

ไมยราบมีคุณสมบัติพิเศษ คือ หากได้รับแรงสั่นสะเทือน ใบและก้านใบจะตอบสนองโดยการหุบตัวลงอย่างรวดเร็ว พืชในตระกูลใกล้เคียงกันและมีคุณสมบัติเช่นเดียวกันได้แก่ ผักกระเฉด (ที่มา: http://th.wikipedia.org)